Van Noord naar Zuid!

Vrijwel meteen na het afsluiten van mijn vorige verhaal, kreeg ik te horen dat Lucy ons de volgende dag zou komen bezoeken...een heuse cycloon zou van noord naar zuid over NZ trekken! In de ochtend was er nog weinig van te merken, dus we konden gelukkig gewoon naar de eerste activiteit: Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Om 10.15 moesten we er zijn, want dan zou (handmatig, dmv zeep) een geiser tot ontploffing worden gebracht. Maar je raadt 't al, we hadden weer eens te lang getreuzeld en iedereen was al weg! Dus er zat niks anders op...charmes in de strijd en lief glimlachen! " OK ladies, we'll send a request that they have to wait for you! Hoe lief! Toen we aankwamen bleken er inderdaad 300 tot 400 mensen op ons te wachten, haha! Wat heb ik met een enorme smile naar die geiser zitten kijken. Vervolgens naar het grootste actieve gebied in de 'Taupo Valcanic Zone' gereden. Het gebied ligt vol met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. De kleurenvariatie in het gesteente en het water was prachtig, wat komt door de aanwezigheid van een groot aantal mineralen, zoals zwavel, arsenicum en ijzeroxide. Wat een stank levert dat trouwens op, denk aan rotte eieren! In dit park h ebben we zo'n twee uur rond gelopen, tot ik al die chemische lucht niet meer kon verdragen en daarom op weg gingen naar Paradise Valley Springs. Hier heb ik possums en walibi's gezien en geknuffeld met een leeuwenwelpje van 6 maanden oud. Super leuk om een keer zo dichtbij deze dieren te komen! Intussen had Lucy meer van zich laten horen en dat hebben we geweten ook. Onze camper begon om meerdere plekken te lekken, maar we hebben de boel weten te redden met handdoeken en emmers. Na al deze ellende vonden we dat we onszelf wel eens mochten verwennen met heerlijke cocktails en biertjes in de Lavabar, dat naast het hostel lag. Binnen no-time hadden we vrienden gemaakt met een professioneel rugbyteam, bestaande uit verschillende nationaliteiten, zoals Kiwi's, Aussies en Britten. Wat een enorme knoesten waren dit, wow, maar o zo aardig. Er hoefden maar een 'vreemde' jongen op ons af te stappen en de halve groep stond om ons heen, haha. Gedanst, gelachen en genoten, mijn eerste stapavond was geslaagd!
De volgende dag heb ik werkelijk NIKS uitgevoerd. Lekker uitgeslapen, gegeten en geinternet, dat was 't wel zo ongeveer. Lucy maakte het ook niet echt mogelijk om veel te ondernemen, dus dat was een goed excuus ;) Wat een regen is er die dag gevallen!

'Na regen komt zonnenschijn' en dat geldt ook hier in NZ. Vroeg opgestaan en van Rotorua naar Taupo gereden. De excursie die we vandaag wilden gaan doen, kon niet doorgaan vanwege te weinig inschrijvingen. Balen! Dan maar een dagje shoppen en zonnen aan Lake Taupo, het grootste meer van NZ.
De dag daaropvolgend waren er 8 inschrijvingen dus ik was blij, tijd om weer iets te ondernemen! We zagen onze grote jetboat al op de Waikoto River dobberen, of toch niet? NEE. Er moest een kleinere jetboat gehaald worden voor 8 man, een paar km verderop. Adam vroeg of er mensen mee wilden dat ding te gaan halen en in al m'n enthousiasme sprong ik overeind en sleurde Mercede mee. Waarom niet? Gratis ritje! Ik denk dat we nog geen 100 meter verder waren toen Adam ons vroeg: 'Can you keep a secret?' (niet gelukt, bedenk ik me nu) Mercede mocht dat snelle gevaarte besturen, lucky bastard! Cool! Eenmaal terug begon de tour met een scenic jet boat ride. We vaarden tussen prachtige natuur, vulkanische zones, de Tutukau Gorge met aan beide zijden canyon walls van 50 meter hoog, terwijl Adam ons historische Maori verhalen vertelde. Op een gegeven moment mochten we de jetboat uit en stond ik in heerlijk warm water recht tegenover een smal gat in een clif waar we doorheen moesten. Wederom een 'squeeze', maar dan in een totaal andere omgeving dan bij de Waitomo Caves. Natuurlijk warm water (op sommige plekken wel 40 gr), tropische planten en bomen, smalle rotsopeningen, watervalletjes en pools maakten het een waar tropisch zwemparadijs. Puur genieten en relaxen was dit! Op de terugweg werd de jetboat bestuurd zoals je bij een jetboat verwacht...speed, thrills, spins and excitement! Van m'n relaxte status was weinig meer over!

De volgende dag op de bonnenfooi naar Napier, een stadje aan de kust, kijken of daar wat te beleven viel. We moesten immers toch richting het zuiden van het Noordereiland. Wijngaarden, kunst en musea. Hell yeah, net wat voor ons! Dat werden dus gewoon twee dagen strand, zee en shoppen. Toen we hier genoeg van hadden, besloten we koers te zetten naar Palmerston North. Daar woont Jaimee, een achternichtje van Mercede, in een studentenhuis en zij had ons uitgenodigd om daar te komen eten en slapen. Rond 18.30 kwamen we aan en zelfs ik werd met open armen en een zoen ontvangen, dit kon wel eens een leuke avond gaan worden, wat een gek mens. Voor ik het wist stond ik met Jaimee, Joe en Ian in de achtertuin cricket te spelen. Mercede vond het intussen spannender om onze camper als botsauto te testen, ze kreeg zelf een stenen pilaar doormidden, haha. De schade aan de camper viel gelukkig mee en alsof er niks gebeurd was waren we met z'n allen even later alweer gezellig aan het kaarten, Mercede en Kyle waren innmiddels ook aangeschoven. Leuk om ook eens het studentenleven in NZ mee te maken!
Weer een nieuwe dag: op naar de kleinste hoofdstad van de wereld, Windy Welly, oftewel Wellington. Wat een gemoedelijke stad is dat! Gezellige terrasjes, leuke winkels, mooie haven. Veel leuker dan Auckland. Hier heb ik me twee dagen echt vermaakt. Een leuke afsluiter van NZ's Noordereiland, waarbij haar indrukwekkende vulkanische zones en de daarbij behorende natuurlijke hotpools me het meest zullen bijblijven. Maar ook de Kauri Trees, Cape Reinga en de glowworms waren heel bijzonder. Wat zou het Zuidereiland me te bieden hebben??

Daar zou ik vanaf de volgende dag achter gaan komen, want die ochtend vertrek ik per ferry, een tour van 3,5 uur, naar Picton. We vaarden door de Malborough Sounds, echt adembenemend! Iets wat je met eigen ogen zou moeten zien, want het is soms lastig om alles net zo mooi op foto's vast te leggen als het in werkelijkheid is. Gelukkig zou ik nog terugkeren naar dit prachtige gebied, maar niet voordat ik iets zou gaan doen, wat ik atlijd al heb willen doen! Walvissen spotten! Kaikour was hier de ideale bestemming voor. Ik wil jullie niet teveel jaloers maken, maar Kaikoura is 1 van de weinige plaatsen in de wereld waar ontzettend mooie hoge bergen met sneeuw zo dichtbij de zee liggen. De zon scheen volop en al starend naar dit plaatje zwom en sprong er ook nog ineens een hele groep zeehondjes voorbij. Awesome! En toen was het eindelijk zover om 1 van de dingen op mijn bucket list te gaan volbrengen. Het was vrijwel meteen bingo! Een sperm whale (potvis) van 18 meter lag op z'n dooie gemak te dobberen en lucht te happen aan de oppervlakte van de open zee. Zo gaaf! Na 10 minuten dook hij weer onder en zag je zijn enorme staart. Gemiddels blijven deze giganten zo'n 40 minuten onder water waarna ze weer naar de oppervlakte komen voor 10 minuten. En dat gebeurde ook. En ook deze tweede keer was ik weer onder de indruk van dit enorme beest, die toch ondanks zijn grootte zoveel kalmte en vrede uitstraalt. Verder ook nog albatrossen gezien, zeehonden in allerlei maten en superschattige dusky dolphins. Ik wed dat er wel honderd rond onze boot zwommen, doken en sprongen. 1 grote show! Helaas heb ik van de dolfijnen weinig leuke foto's kunnen maken, want plotseling moest ik ONMIDDELLIJK een sickness bag hebben. Ik zal jullie de details besparen, maar ik was even goed zeeziek. Maar dit was het allemaal meer dan waard...Bucket list --> Whale Watching, Check!!

De volgende dag bracht ons weer terug naar de Malborough Sounds, die op de route lagen van Kaikoura naar Nelson. We wilden hier eigenlijk de Queen Charlotte Track gaan lopen (71 km), maar dan zouden we in tijdnood komen met andere activiteiten. We hadden echter een goed alternatief: met onze trouwe happy camper zou het een stuk sneller gaan, er was namelijk ook een geschikte autoroute van 36 km met uitzicht op de sounds. Sounds zijn groen begroeide bergen in helder blauw water met inhammen, pieken, stranden en en watery reaches, gevormd na de laatste ijstijd toen de zee in diepe valleien stroomde. Om jullie een beeld te geven hoe omvangrijk de sounds zijn: Pelorus Sound is 42 km lang maar heeft een kustlijn van 379 km! Geweldig mooi!
Ik ben nu 4 dagen op het Zuidereiland en het is hier perfect, op 1 ding na: sandflies! Sandflies zijn net fruitvliegjes en dol op het bijten van mensen, en dan vooral allergische mij. Gevolg is dat ik nu totaal onder de sandfly plakkaten sta en de jeuk zo ondraaglijk is dat ik al 3 nachten amper een oog heb dicht gedaan. Ik dacht op het strand wel te kunnen bijslapen maar dat is juist de pest, ze zijn overag actief want kunnen in het donker niks zien. Nu schijnt het ook nog zo te zijn dat het in dit deel van NZ nog wel meevalt, hoe meer ik naar het westen en zuiden ga, hoe erger het wordt. Dus ik vrees dat ik over 2 weken een grote wandelende sandfly bult ben!

Om het verhaal met iets leuks af te sluiten...Ik heb zojuist in Nelson een activiteit geboekt voor morgen die ook absoluut al jaren op mijn afvinklijstje staat. Ik ben er nu al zenuwachtig voor maar kijk er ook heel erg naar uit! Ik heb er een prachtige bestemming voor uitgekozen en hoop dat het een ervaring wordt om nooit te vergeten! ONCE IN A LIFETIME! Wordt vervolgd...