Don't leave NZ before you've done this!
Door: Manon
Blijf op de hoogte en volg Manon
05 April 2014 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Het begon met het meest onvergetelijke: de Skydive in Motueka. Het begon meteen goed. Ik kreeg een zwarte parachute en mijn pak was nummer 13! "OK doei, dat was het dan", dacht ik toen. Stiekem even snel een schietgebedje gedaan. Vervolgens kregen we een instructiefilm te zien wat mijn zenuwen flink opwekte. Waar the hell was ik aan begonnen?! Maar de sfeer was zo goed dat ik me er toch relax bij voelde. Je kon kiezen tussen een sprong van 9000, 13000 en 16500 feet. Ik koos voor 13000, lekker safe er tussenin, EN voor een personal cameraman, genaamd Kevin. Scraffy was de held die mij weer veilig op de grond moest gaan zetten. Een Hells Angel type, die me in het vliegtuig continu geruststellend over mijn armen aaide. Hij had al 9500 keer geskydived zei hij, en leefde nog steeds, dus dit moest helemaal goed gaan komen! En toen ging de deur open...wauw! De vrije val van 200 km/u (45 sec lang) zorgde er de eerste paar seconden voor dat je hersenen even niet kunnen bevatten wat je aan het doen bent, heel raar gevoel, maar daarna is het geweldig! Je hebt totaal niet in de gaten dat je zo hard naar beneden valt, totdat mijn parachute openging en ik Kevin als een idioot richting de grond zag razen. Nu zag ik ook pas wat voor uitzicht ik had: besneeuwde bergen, 3 nationale parken en een turquoise oceaan. Can life get any better? Eenmaal op de grond ging er maar 1 ding door m'n hoofd: I DID IT! Awesome!
De volgende dag was het tijd om Abel Tasman National Park vanaf het aardoppervlak te gaan verkennen en Mercede en ik besloten dit te gaaan doen per kayak. Kayakken is in dit gebied immens populair omdat het het enige nationale park is wat aan de kust ligt en gouden zandstrandjes heeft waar je sommigen alleen kunt aandoen via de zee. Ons team bestond uit gids Tom, Marvin en Katja (duitsers) en Crissy en Graham (canadezen). Per watertaxi werden we van Marahau naar Onetahuti Bay vervoerd. Mercede en ik hadden al vaker gekayakt dus dat ging van een leien dakje en al heel snel waren we bij Tonga Island. Dit was het domein van een zeehonden kolonie en laten wij nou net het geluk hebben dat de zeehondenpups op zo'n leeftijd waren dat ze weg durfde bij hun moeder en heel speels en nieuwsgierig waren. Ze kwamen op armlengte afstand van de kayak met hun kopjes boven het water en genoten duidelijk van alle aandacht die ze van ons kregen. Te aandoenlijk! Maar wilden we de kayaktour voor het donker afronden dan moesten we toch echt verder. Onafgesproken was er een strijd ontstaan tussen ons en de Duitsers wie er het snelst kon kayakken. Damn, wat waren die Duitsers irritant! Tegen onze kayak beuken was ook meer regel dan uitzondering geworden dus wat piste ik in m'n broek toen Marvin uit zijn kayak viel! Helaas gebeurde mij dat even laat ook, shit te vroeg gelachen haha! Gepicknickt op het gouden strandje Mosquito bay (deed zijn naam gelukkig geen eer aan) en door gepeddeld naar Anchorage waar de watertaxi ons weer kwam ophalen. Helaas geen orka's gespot (is dit wel zo helaas??), dat schijnt in December wel eens voor te komen daar, maar Abel Tasman was prachtig.
Van de kust (zon, zee en strand) naar gletsjers (bewolking, sneeuw en ijs) en dat in 1 dag. Wat een omschakeling! En wat een uiteenlopende landschappen heeft NZ! Zo mooi. Er stond een flinke autorit op me te wachten. Van Marahau naar Franz Josef, met een tussenstop in Punakaiki, waar de Pancake Rocks en de blowholes een 'Must See' zijn. De naam zegt het al, de enorme stenen zijn net stapels pannenkoeken en tijdens high tide wordt het wilde zeewater via deze rocks metershoog de lucht ingespoten. Zeker als er ook nog regenbogen verschijnen kun je uren naar dit mooie natuurverschijnsel kijken. Maar we moesten weer door, ja, je zou nog bijna stress krijgen van de strakke planning die we willen halen. De Franz Josef Glacier moest getrotseerd gaan worden, weer iets waar ik echt naar uitkeek!
Eerst een hele transformatie qua kleding: van korte broekjes en hempjes naar mutsen, handschoenen en waterdichte broeken en jassen. Later bleek het helemaal niet koud te zijn op de gletsjer maar je weet nooit in wat voor sneeuwstorm je terecht kan komen. Onderweg naar de helikopter leerde ik onze 10-koppige groep kennen, komend uit Frankrijk, Duitsland, New Caledonia, Nieuw-Zeeland en natuurlijk wijzelf uit Holland. Zaten een paar hele leuke mensen bij waar ik heel wat ijspret mee beleefd heb! De heli-vlucht boven de gletsjer was werkelijk prachtig. We hebben hem van de voet tot de top kunnen aanschouwen terwijl we 5 meter boven het ijs vlogen. Eenmaal voet op het ijs voelde ik me net een klein kind. Met de 'crampons' onder mijn hiking boots (soort spikes waardoor je stevig in het ijs staat) stampte en klauterde ik me een weg over, door en tussen de ijsblokken. Af en toe hoorde en zag je een hele lading ijs en sneeuw naar beneden schuiven, wat het samen met de diepe ijswatergaten (0-300meter) best spannend maakte. Zo gaaf en zo mooi, en achteraf ZO blij dat ik deze excursie gedaan heb, want het flinke prijskaartje wat eraan vast hing had me bijna doen besluiten het over te slaan. Terug met de helikopter kregen we nog de mogelijkheid om bij te komen in hotpools, maar die had ik wel voort genoeg gezien dus Mercede, Jean en ik sloten deze leuke heli-hike af in de bar.
En toen...naar Queenstown! DE adrenaline hoofdstrad van NZ. Het is net een spinnenweb van bungytouwen. Voor ieder wat wils! Het stikt er ook van de jongeren. Een bruisende kleine stad dus. En je raadt nooit wat ik er voor wilds heb gedaan....helemaal niks! :( Ik was te laat met boeken en we hadden geen tijd om nog een dag langer te blijven dus dat was wel een kleine teleurstelling. Maar wie zegt mij dat dit in Australie niet kan? :)
Dus vol goede moed richting het zuidelijke gebied van NZ (aan sandflies geen gebrek) waar we vanuit Te Anau de Doubtful Sound zouden gaan verkennen. Er is geen directe weg hier naartoe, de enige manier om er te komen is met een cruise over Lake Manapouri en een busreis over NZ's meest dure weg Wilmot Pass. Deze isolatie maakt de fiord zo speciaal. Met zijn ruige bergtoppen, groene regenwoud en draaiende verborgen inhammen in de zee was het inderdaad een sprookjesomgeving. Dit moet je gezien hebben als je ooit in NZ bent!
Na al deze prachtige, indrukwekkende en spannende activiteiten vergat ik bijna de tijd. De weken zijn hier voorbij gevlogen. In een maand tijd heb ik een heel groot deel van het land doorgereisd en durf ik te zeggen dat NZ alles heeft: vriendelijke locals, uiteenlopende en adembenemende natuur, een fijn klimaat en veel leuke activiteiten om te ondernemen!
En nu is het alweer tijd om me klaar te maken voor een nieuw avontuur in een nieuw land: Australie! Maandagochtend om 06.05 uur (NZ'se tijd) vlieg ik van Christchurch naar Melbourne. Een vlucht van 3,5 uur. Rest ons nu alleen nog de camper te poesten, camper in te leveren en bovenal mijn backpack te gaan herpakken! G'bye Folks!
-
05 April 2014 - 12:36
Rian :
Het blijft onwaarschijnlijk wat je daar allemaal meemaakt en doet. Weer heel helder en lekker lezend onder woorden gebracht. Heel veel plezier in Australië en ik kijk alweer reikhalzend uit naar de avonturen die je daar gaat beleven. Xxx vanuit liempde -
05 April 2014 - 12:42
Wil:
Dat hele kleine stukje aarde (van wie is dat ook al weer?) en dan zo mooi.
Prachtig!! -
05 April 2014 - 14:51
MJ:
Vanaf het begin zit ik al met een big smile te lezen. Je brengt het grappig Manon, leest lekker weg! Nr.13 en zwart parachute...het geluk LACHT jullie toe. Geniet maar lekker door jullie 2. Het geluk om dit allemaal te mogen meemaken is jullie van Harte gegund.
Veel liefs,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley